ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻟﻰ ﻭ ﻏﻠﺎﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻓﺤﺶ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﮕﺎﻫﻰ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ.

ﻭ ﻫﻴﭽﮕﺎﻫﻰ ﻧﺪﻳﺪم ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻗﻬﻘﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺗﺒﺴﻢ ﺑﻮﺩ .
ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻰ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻣﻤﺎﻟﻴﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻰ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺣﺘﻰ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﺮآﺧﻮﺭ ﺍﻭ، ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﻞ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ .
ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ.

1. شیخ عباس قمی، منتهی الآمال

صفحات: 1· 2