و إِذا سَأَلَک عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعَانِ فَلْیسْتَجِیبُوا لِی وَ لْیؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یرْشُدُونَ 

و هنگامی که بندگانم، از تو در باره من بپُرسند، پس (بگو:) در حقیقت من نزدیکم؛ دعای دعا کننده را به هنگامی که [مرا] می خواند، پاسخ می گویم. پس باید (دعوتِ) مرا بپذیرند، و باید به من ایمان بیاورند، باشد که آنان راه یابند، (و به مقصد برسند.)

شأن نزول 

حکایت شده که برخی از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله پرسیدند: آیا خدای ما نزدیک است تا آهسته با او مناجات کنیم یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟ آیه ی فوق فرو فرستاده شد و پاسخ داد که خدا به بندگانش نزدیک است.

 نکته ها و اشاره ها 

1.آیه ی فوق با آن که کوتاه است هفت مرتبه به ذات پاک خدا و نیز هفت بار به بندگان خدا اشاره کرده است و این گونه، نهایت پیوستگی، نزدیکی، ارتباط و محبت خدا را نسبت به آنان مجسم ساخته است.
2.خدای متعال به ما نزدیک است و حتی از رگ های گردن ما به ما نزدیک تر است؛ پس دور شدن ما از خدا، به سبب اعمال خود ماست؛ بکوشیم با پیروی از هواهای نفسانی و انجام گناه سبب دوری خود از خدا نشویم.
میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
3.معنای دعا این نیست که از وسایل طبیعی دست بشوییم و به جای آن دست به دعا برداریم، بلکه مقصود آن است که با تلاش و استفاده از وسایل موجود، به سراغ دعا برویم و با توجه و تکیه بر خدا، روح امید و حرکت را در خود زنده کنیم و از کمک های بی دریغ او مدد بگیریم و بن بست ها را بشکنیم؛ پس دعا عامل تخدیر و تنبلی نیست.

 آموزه ها و پیام ها 

1.درخواست و دعای خود را به در خانه ی غیردوست نبرید که تنها خدا به شما لطف دارد.
2.به دنبال خدا بروید که در دست رس است و خواسته های شما را برآورده می سازد.
3.ایمان به خدا و پذیرش دعوت او، زمینه ساز رشد و هدایت شماست.

سوره بقره،آیه 186

منبع: تفسیر قرآن مهر جلد دوم، صفحه 112

صفحات: 1· 2