بعضی آدمها ، انگار چوب اند ؛
تا عصبانی می شوند، آتش می گیرند،
و همه جا را دودآلود می کنند،
همه جا را تیره و تار می کنند،
اشک آدم را جاری می کنند.

ولی بعضیها این طور نیستند ، مثل عودند ؛
وقتی یک حرف می زنی که ناراحت می شوند، و آتش می گیرند،
بوی جوانمردی و انصاف می دهند ،
و هرگز نامردی نمی کنند.

این است که

            «هر کس را می خواهی بشناسی، در وقت عصبانیت، در وقت خشم بشناس.»