ابرها تا سفیدن نمی بارن ، وقتی که سیاه می شنم ، تیره می شن تازه اونقت که بارش پیدا می کنن !!!

پس نکنه زندگی ما هم گاهی تیره و تار میشه ، روزگار ما سیاه می شه ، همه جا تاریک میشه پیش چشم ما ، نکنه می خواد یک رحمتی بارش کنه ؟!!! پس من هرگاه شرایطم سیاه تر میشه باید امیدوارتر باشم ، هرجا نا امیدتری امیدوارتر باش ،،

کی انسان خیلی نا امید میشه؟؟

وقتی که شرایط کلاً سخت و سنگین و سیاه می بینه ، اتفاقاً اونجا وقت فرج و گشایشه !! اونوقت ، وقت بارش رحمت اهلی .

در ابرهای سیاه بیشتر بُود باران ….

ز تیرگی شب تار نا امید مباش…..

هرگاه زندگیت مثل شب تاریک شد ، تازه باید امیدوار بشی .1

کوه من ، غصه چرا ؟

برف ها را خورشید

دود خاکسترت را ، باد

چهره ات را باران

صبر کن تا فردا ، نفسی تازه کنی 2

….

 1- برنامه سمت خدا ، حجت الاسلام و المسلمین فرحزاد

2- میلاد تهرانی