امام جواد علیه السلام فرمودند :

« نعمتی که شکر آن به جا آورده نشود ، همچو گناهی است که بخشوده نمی شود. »¹

اگر خداوند نعمتی را به من عطا نمود و من شکر آن را به جا نیاوردم ، برایم چون گناهی است که هرگز بخشوده نشده ! با این توصیف باید برای گناهان خود یک حساب باز کرد و برای نعمت هایی که شکرش به جا آورده نشده ، حسابی جدا ! نعمت سلامتی ، چشمان بینا ، زبان گویا ، گوش های شنوا ، دست و پای سالم ، بدن سالم و … شکر کدام از این نعمت ها را به جا آورده ام ؟ یا بهتر بگویم با کدام از این عضوهایم ناسپاسی نکرده ام ؟ با کدام ، حرمت خداوندی را پاس داشته ام ؟ چشمان خود را بر حرام و آنچه خداوند از آن نهی نمود بسته ام ؟ زبان را از آنچه نباید می گفتم ، خاموش داشته ام ؟ قلبم را آلوده به گناه نکرده ام ؟ دستم را ، پایم را ؟ یا … کدام از عضوهای من هست که تا به امروز با آن گناه نکرده ام ؟ شکر نعمتش جدا ، کدام را در راه گناه خرج نکردم ؟ هیچ عضوی در بدن ندارم که بتوانم مدعی شوم با آن گناه نکرده ام تا خداوند به خاطر آن مرا عفو کند! با کدامین زبان طلب بخشش نمایم ؟ زبانی که هر لحظه در حال گناه است و مؤمنان از آزار و طعنه هایش در امان نبوده اند ؟ با کدامین چشم اشک بریزم ؟ چشمانی که آلوده به نگاه های حرام است ؟²

برای مطالعه بیشتر مراجعه شود به کتاب شب های بی قراری .

1- بحار الانوار ، ج 68 ، ص 53 .

2- شب های بی قراری ، ص 25 .