ومَنْ یسْلِمْ وَجْهَهُ إلَی اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَک بِالعُرْوَةِ الوُثْقَی وَإلَی اللَّهِ عَاقِبَةُ الامُورِ 

و کسی که چهره اش (: وجودش) را تسلیم خدا کند، در حالی که او نیکوکار است، پس قطعاً، به دستاویزی استوار تمسّک جسته است؛ و فرجام همه ی کارها فقط به سوی خداست.

 نکته ها و اشاره ها 

1.«وَجْه» در اصل به معنای «صورت» است و از آن جا که صورت شریف ترین عضو ظاهری بدن است، به عنوان کنایه از ذات انسان به کار رفته است و مقصود آن است که انسان با تمام وجود به ذات پروردگار توجه کند، ایمان آورد و تسلیم فرمان او باشد تا به دستگیره ی محکم الهی چنگ زند.
من همان روز دل و صبر به یغما دادم که مقید شدم آن دلبر یغمایی را
(سعدی)
2.«العُروةِ الوُثقی» به معنای دستگیره ی محکم است و اشاره به آن دارد که هرکس بخواهد از دره ی عمیق مادیگری به بلندترین قله های معرفت و معنویت راه یابد، نیازمند دستگیره ای محکم است که این دستگیره همان ایمان و نیکوکاری است.

 آموزه ها و پیام ها 

1. دستگیره ی محکم نجات، ایمان و نیکوکاری است.
2. نجات و سعادت دو بخش اعتقادی و عملی دارد (و تکیه بر یک بخش کافی نیست).
3. با تمام وجود تسلیم حق باشید که فرجام همه ی کارها فقط به سوی اوست.

سوره لقمان،آیه 22

منبع: تفسیر قرآن مهر جلد شانزدهم، صفحه 238