“وَابْتَلُواْ الْيَتَـَمَي‌َ حَتَّي‌ََّ إِذَا بَلَغُواْ النِّكَاح‌َ فَإِن‌ْ ءَانَسْتُم مِّنْهُم‌ْ رُشْدًا فَادْفَعُوَّاْ إِلَيْهِم‌ْ أَمْوَ َلَهُم‌ْ وَلاَ تَأْكُلُوهَآ إِسْرَافًا وَبِدَارًا أَن يَكْبَرُواْ وَمَن كَان‌َ غَنِيًّا فَلْيَسْتَعْفِف‌ْ وَمَن كَان‌َ فَقِيرًا فَلْيَأْكُل‌ْ بِالْمَعْرُوف‌ِ فَإِذَا دَفَعْتُم‌ْ إِلَيْهِم‌ْ أَمْوَ َلَهُم‌ْ فَأَشْهِدُواْ عَلَيْهِم‌ْ وَكَفَي‌َ بِاللَّه‌ِ حَسِيبًا ؛(نسأ،6)

و يتيمان را بيازماييد تا هنگامي كه به حد بلوغ برسند (در اين موقع‌) اگر در آن‌ها رشد (كافي‌) يافتيد اموال‌شان را به آن‌ها بدهيد، و پيش از آن كه بزرگ شوند. اموال ان‌ها را از روي اسراف نخوريد، و هر كس (از سرپرستان‌) بي نياز است (از برداشت حق الزحمه‌) خودداري كند و آن كس كه نيازمند است و به طرز شايسته (و مطابق زحمتي كه مي‌كشد) از آن بخورد، و هنگامي كه اموال آن‌ها را به آن‌ها مي‌دهيد، شاهد بر آن‌ها بگيريد، (اگر چه‌) خداوند براي محاسبه كافي است‌.”

حواسمون به اموال یتیمان باشهف صرف اینکه حامی و سرپرستی ندارن هرکاری دلمون خواست با اموالشون نکنیم به بهانه اینکه به بلوغ نرسیدن و عقل معاش ندارن، اگر هم کار خیری انجام شد حواسمون به ذره ذره برگردوندنش باشه، یتیم کسی است که تنهایی و بی پناهی را با تک تک سلولهاش  حس کرده!