پادشاهان همه مبهوت مَقامت، گویند
این چه شاهی است مگر؟ این همه نوکر دارد!

این روزها همه برمی گردند، از سفر عشق، سرخوش از زیارت، با دلی پر امید و دستی پر. منِ جامانده از دیار دوست با حسرت آنها را در آغوش می کشم و با چشمان اشکبار پای خاطرات شان می نشینم و روزها را می گذرانم تا به اربعین سال آینده برسم و اما…

اما غافل می شوم از آن یار سفر کرده که سال هاست هر صبح بر این حسرت می گرید.

این اشعار از ذهنم می گذرند:

غفلـت از یـــار گرفتـــار شـــدن هم دارد | از شما دور شدن، زار شدن هم دارد
هر که از چشم بیفتاد، محلش ندهند | عبد آلوده شده، خوار شدن هم دارد
عیب از ماست که هر صبح نمی بینیمت | چشم بیمار شده، تار شدن هم دارد
همه با درد به دنبال طبیبی هستیـــم | دوری از کوی تو بیمار شدن هم دارد
ای طبیب همه انگار دلـــــت با ما نیـست | بد شدن، حس دل آزار شدن هم دارد
آنقدر حرف در این سینه  ما جمع شده | این همه عقده تلنبار شدن هم دارد
از کریمان، فقرا جود و کرم می خواهند | لطف بسیار، طلبکار شدن هم دارد
نکنــــد منتــــــظر مــــردن مـــــایی آقـــا | این بدی مانع دیدار شدن هم دارد
ما اسیریم اسیر غم دنیا هستیــــــــــم | غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد