دوباره سایه ی ماه کریمی از سرم کم شد

به تعقیب رجب بودم که شعبان المعظم شد

سلام ای ماه شعبان ، ماه منجی ، ماه پشت ابر

که از مهرت ظهور قتئم مسلم شد

رجب ماه علی (ع) ، ماه محمد (ص) ، ماه زهرا (س) بود

که با هجران هادی (ع) ، ماه شادی محو در غم شد

خوشا عطر امام باقر (ع) و جود “اباجعفر” (ع)

که در ماه رجب شیرازه ی اسلام محکم شد

رجب یعنی وفا ، یعنی وفات زینب کبری (س)

که هر جا نام زینب بر زبان آمد محرم شد

جهان بی ماه شعبان رنگ آسایش نخواهد دید

ببین بر درد دنیا ، خنده آن ماه مرهم شد

دوباره خنده کردم ، گریه کردم ، تشنه جان دادم

دوباره کربلا در پیش چشمانم مجسم شد

حسین (ع) و اکبر و سجاد (ع) ، دلتنگ ابالفضل اند

شگفتا  شادی شعبان ، محرم در محرم شد

سر ماه بنی هاشم به روی نیزه ی خورشید

سر خورشید ، روزی پیش ماه هاشمی خم شد

به شعبان می رسی دلتنگ ، شادان ، نیمه جان ، زخمی

دوباره باید آدم شد ، دوباره باید آدم شد

دوباره نیمه شعبان و دلتنگان بی تابش

دوباره باید از چشم انتظاران همین دم شد