چند صباحی ست از وجود عضو فعال همه خانواده های ایرانی خبری نیست!

عضوی که حضور پررنگش در همه محافل و مجالس رسمی و غیر رسمی خیلی ضروری حس می شد! 

روزهای اول نبودنش همه مثل معتادان تو مراحل اولیه تَرک  و یا بچه هایی که از شیر می گیرنشون حس می کردن یه چیزی کمه! کلافه بودن و عصبی! هیچ سرگرمی نداشتن تا اینکه با بیشتر شدن نبودنش، تازه به داشته های دور و برشون رسیدن. 

یادشون اومد که خواهر و برادری دارن، پدر و مادری، بچه هایی که نیازمند توجه، نگاه و آغوش پر مهرشون هستن.

فهمیدن زندگی چقد قشنگه. پارک جلوی خونه اول صبح عجب هوای دبشی داره برای ورزش کردن. قرآن و مفاتیح کنج قفسه و طاقچه خط درشت تری داره از صفحات آبی الکتریکی! کنار اجاق گاز آشپزخونه میشه لحظات گرمتری و دلچسب تری رو اول صبح با خوونواده گذروند تا کنار وای فای و زیرپتو! کرسی کنج خونه آقاجون عجب صفایی داره. بعد شام شب نشینی به بهانه حال و احوال از دایی، خاله، عمو و عمه و … چقدر شیرینه و لحظات کدر شبهای طولانی زمستون رو چقدر شفاف و روشن می کنه.

تو که نیستی پیشم خیلی هم حالم بهتره! اصلا حوصلم سر نمیره. واسه حال و احوال هم نیازی به تو ندارم. کلی وقت اضافه دارم برای انجام همه کارهایی که تا مدتها قبل اومدن تو فکر میکردم برای انجامشون باید شبانه روز 26 ساعت یا بیشتر می بود! 

زندگی من که بدون تو خیلی قشنگ تر شده

بای بای تلگرام