عصر رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم بود یکی از مسلمانان گناهی مرتکب شد از شدت شرمندگی خود را پنهان کرد و به حضور پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم نمی آمد تا اینکه روزی
امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را،از دور دید.آنان را بر شانه هایش سوار کرد و به حضور رسول خدا (صلى الله علیه و آله وسلم ) آمد و گفت: «یا رسول الله! من به وسیله این دو نور دیده به شما پناه آورده ام و توبه کردم »
رسول خدا (صلى الله علیه و آله وسلم) تا این جریان را دید، به گونه اى خندید که دست به دهان مبارک گذاشت و فرمود: «تو را بخشیدم و به خاطر حسن و حسین علیهماالسلام از گناهت گذشتم و تو آزاد هستی.» آن گاه به حسن و حسین علیهماالسلام رو کرد و فرمود: 《او شما را شفیع و واسطه آمرزش قرار داد》
در این هنگام این آیه نازل شد(آیه 64 سوره نساء)

….ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا
….و اگر هنگامی که آنان (گروه منافق) بر خود ستم کردند به تو رجوع می‌کردند و از کردار خود به خدا توبه نموده و تو هم برای آنها استغفار می‌کردی و از خدا آمرزش می‌خواستی، در این حال البته خدا را توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند.
به این ترتیب می یابیم که توسل و واسطه قرار دادن اولیاء خدا در درگاه الهی ، کار ساز و نتیجه بخش است. و همین آیه برترین دلیل بر جواز و استحباب واسطه قرار دادن اولیایِ خداست

حکایتهای شنیدنی ، ص 252 _ گنجینه معارف، ص 2

توسل_شفاعت
محقق_خانم_طیبه_عرب_احمدی
محتوانت_معرفتی
مدرسه_علمیه_خواهران_امام_جعفر_صادق_ع_شاهرود