تو آنقدر توانایی داری
که مختصر ناتوانی جسمی
نمی تواند مانع پیشرفت و تکامل روحت شود.
به خودت بنگر
به دنیا بنگر
تو هیچ چیز کم نداری . . .

زیرا خدا هست؛
عشق هست؛
اراده ای قوی داری و توانمندی؛
اگر پاهایت توان دویدن ندارند
با دلت، دویدن را آغاز کن
با دلت، به سوی جاده موفقیت حرکت کن…
اگر دستهایت یاری نمی کنند
با عشق، جای خالی دستها را پُرکن
و همچون بالهای یک پرنده
به اوج آسمانِ خودباوری پَر بکش
زیرا با بال شکسته پَرکشیدن هُنر است
این را همه پرندگان می دانند…
اگر چشم هایت قدرتِ نگریستن ندارند
با چشم دلت ببین؛
با عشق ببین؛
اگر گوشهایت آواز پرندگان را نمی شنوند
و کلامی بر زبانت جاری نمی شود؛
ملودی تمام آوازها را ،
در بیکرانِ قلب مهربانت تداعی کن؛
و صدای امواج آرام دریا را؛
در لابه لای کتابچه ی زندگی حس کن ؛
خدا را حس کُن و عاشق باش ؛
عاشق رفتن ؛ عاشق رسیدن ؛ و عاشق نفس کشیدن
می دانم که می بینی ؛
می دانم که می شنوی ؛
می دانم که می دوی ؛
می دانم که حرکت می کنی ؛
و ایمان دارم که می توانی ؛
می دانم که تو ناتوانی را، از دیباچه ی ژرفای ذهنت پاک کرده ای . . .