او کودک است و رفتارش فقط تابع احساس است و فارغ از محدودیت ها و عواقب رفتارهایش کاری را انجام می دهد که دلش می خواهد.

ابزارهای تربیتی مختلف مانند:
- قصه و بازی،
- تشویق صحیح و بجا،
- الگو پذیری
- و حتی گفتگوی مستقیم می تواند رفتارهای غلط کودکان را اصلاح نماید.

در کنار این روشها لازم است مقررات و محدودیت هایی را هم برای کودکان قرار دهیم و آنها را ملزم به رعایت آنها کنیم تا کم کم با راه و رسم زندگی آشنایی پیدا کنند. داشتن فرزندانی قانونمند، آرام، بااعتماد به نفس و دانا نتیجه وضع و اجرای صحیح همین قوانین است:

1- قانون و مقرراتِ زیاد، دست و پا گیر است و کودک را کلافه می کند و مانع رشد شخصیت و خلاقیت او می شود. او باید کنجکاوی کند، تجربه کند و بیاموزد. باید طعم شیرین استقلال را بچشد. محدودیتهای ما نباید با زمینه های رشد شخصیت که خداوند در وجود کودک قرار داده است در تضاد باشد.

2- مقرراتی که بچه ها را ملزم به رعایت آن می کنیم باید حساب شده، محدود،اما محکم باشد. گریه و زاری کردن و پا به زمین کوبیدن بچه نباید قانون خانه را از جایش تکان دهد.

3- هم قانون و هم مجازات باید دقیق و شفاف بیان شود. بهترین نوع مجازات هم این است که او را از چیزهایی که خیلی دوست دارد موقتاً محروم کنیم. پس اگر فرزند شما با گفتگو و دیگر روشها، زیر بار مسواک زدن نمی رود خیلی روشن و قاطع به او بگویید اگر مسواک نزند فردا از شکلات و شیرینی خبری نیست.

4- مجازات باید همزمان با تکلیف کردن کودک بیان شود. در این صورت کودک خودش را مقصر محرومیت هایش می بیند و رابطه اش با والدین خدشه دار نمی شود.

5- قانون باید با سن و سال و توانایی های کودک متناسب باشد. مجازات هم نباید ترسناک، خشن یا ناممکن باشد. مثلاً مادر نباید بگوید “اگر اسباب بازی هایت رو جمع نکنی دیگر با تو حرف نمی زنم” چون این کار ممکن نیست. همچنین مجازات نباید امنیت عاطفی کودک را تهدید کند.

6- والدین باید در وضع و اجرای قانون کاملاً هماهنگ و همکار باشند
7- خوب است رفتار مثبت کودک را تشویق کنیم. پس او را ببوسید و از او تشکر کنید.1

1. سید مهدی خدایی ، رسانه آموزشی نمره بهتر