حضرت خديجه عليها السلام نخستين زني بود که به پيامبري حضرت محمد صلي الله عليه و آله ايمان آورد و اولين بانويي بود که همراه امام علي عليه السلام با پيامبر به نماز ايستاد و پيشاني بندگي بر خاک ساييد و با همت خالصانه خويش، پاک منشي را برگزيد و ثروت، امکانات، عمر، جواني، آسايش و آرامش خود را در راه خشنودي خدا و آرمان هاي بلند پيامبر صرف کرد. وي رنج و تبعيدها را به جان خريد چنان که از پيامبر راستي، بشارت بهشت و نعمت هاي ماندگار آن و سلام و خشنودي خدا را شنيد.

پيامبر(ص) در جواب علت وفاداري و محبت به خديجه پس از مرگ او فرموده است: او به من ايمان آورد، هنگامي که مردم کفر ورزيدند و مرا تصديق نمود، هنگامي که آنان تکذيب کردند. با ثروت خويش مرا ياري داد، هنگامي که آنان مرا محروم کردند.

خداوند مرا از او به فرزنداني روزي داد، هنگامي که مرا از فرزندان زنان ديگر محروم کرد. همچنين در آيه 6 سوره احزاب مي خوانيم : پيامبر سزاوارتر به مؤمنان است از خود آنان و زنان پيامبر، مادران مؤمنان هستند حضرت خديجه به عنوان نخستين «ام المومنين» در قرآن مورد توجه قرار گرفته است.

اين سعادت از بين همه زنان پيامبر(ص)، نصيب خديجه(س) شده است که يازده امام از نسل او از طريق دخترش فاطمه(س) به وجود آيد. آري خديجه براي عاشقانه زيستن در کنار پيامبر عطوفت آمده بود، او براي درنگ کردن در لحظه هاي زيباي فداکاري آمده بود. در تعريف خديجه(س) همان بس که فاطمه از دامان او برخاست و محمد با تکيه بر حمايت هاي او بر قلّه رسالت نشست.