امیرالمومنین علی(ع) شنید که مردی دنیا را نکوهش می‌کند، در پاسخ او فرمود:
ان‌الدنیا دار صدق لمن صدقها و دار عافیهًْ لمن فهم عنها و دار غنی لمن تزود منها و دار موعظهًْ لمن اتعظ بها. مسجد احباءالله و مصلی ملائکهًْ‌الله و مهبط و فی‌الله و متجر اولیاءالله، اکتسبوا فیها الرحمهًْ و ربحوا فیها الجنهًْ.

 همانا دنیا، سرای راستی برای راستگویان و خانه تندرستی برای دنیاشناسان و خانه بی‌نیازی برای توشه‌گیران و خانه پندآموزی برای پندآموزان است.

دنیا سجده‌گاه دوستان خدا، پرستشگاه فرشتگان الهی، فرودگاه وحی و الهام پروردگار، جایگاه تجارت دوستان خداست که در آن رحمت خدا را بدست آوردند و بهشت را به غنیمت بردند.1 

 دنیایی که در معارف اسلامی به دنیای منفی و مذموم موسوم است، خود جهان مادی نیست بلکه دنیای خود انسان است. یعنی دلبستگی و محبت به دنیا مذموم است. دنیای بد به قلب و دل و توجه و رفتار انسان مربوط می‌شود. لذا داشتن دنیا و در دنیا بودن بد نیست بلکه وابستگی و تعلق خاطر به دنیا و مادیات بد است.
آن دنیایی که محل عبادت و تعالی انسان و خدمت به خلق خدا باشد پسندیده و مورد سفارش اهل البیت است.

1. نهج البلاغه ، حکمت 131 .