چه والا مقام و بلند مرتبه است حسین، که عباسش را در آستانه عروج عاشورا، از مسجد الحرام سیر داد به مسجد الاقصای کربلا- که:

بارکنا حوله لنریه من آیاتنا-

و چه هُما همّت و بلند آشیان است عباس که با دو بال عشق و ادب به سوی آسمان هفتم دَنی فتدلّی پرکشید و در مقام قرب حسین، به منزلتی بی بدیل رسید و در قابی از قوس بازوان حسین، مأوا گرفت.

به قول پیرمرد خوش لهجه داستان:

“علی جان! خیلی دوستت دارم. دلیلش هم این است…”

علی خندید؛ ملیح و شیرین.

“دلیل، دلِ توست عزیزدلم!…”

پسرم! عباسم!

اکنون اگرچه چشمت گشوده تر شده است و افق پیش رویت گسترده تر، ولی همچنان نگاهی به جایگاه حقیقی خودت نمی کنی. از سر ادب، ای مظهر ادب!

 کتاب سقای آب و ادب، به معرفی صفات بارز شخصیتی حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می پردازد.

سقای آب و ادب، سید مهدی شجاعی، چاپ یازدهم، انتشارات نیستان.

پل ارتباطی: www.neyestanbook.com