مدرسه علمیه امام جعفر صادق (ع) شاهرود

هر چه می خواهد دل تنگت بگو

10 آذر 1395

سلام دوست و همراه صمیمی ، دوست داشتی ما رو با لحظات شیرین سفرت همراه کن ، ذیل نظرات 

زیبایی در فرا رفتن از روزمره گی هاست
مطلب قبلی
مطلب بعدی
 3 نظر

آراي كاربران براي اين مطلب
5 ستاره:
 
 (1)
4 ستاره:
 
 (0)
3 ستاره:
 
 (0)
2 ستاره:
 
 (0)
1 ستاره:
 
 (0)
1 رأی
ميانگين آراي اين مطلب:
5.0 stars
(5.0)

موضوعات: مناسبت ها لینک ثابت

نظر از: روشنک بنت سینا [عضو] 
5 stars

هر صحنه و لحظه از پیاده روی، خودش یک کتاب حرف داشت اما نه کتابی از جنس خواندن، بلکه کتابی دیدنی بود، که آن را به جای خواندن باید دید، از نزدیک هم باید دید. آنجا نیازی به مداح و روضه خوان نیست. به هر جا که چشمت بیفتد، آن صحنه بی صدا از واقعه کربلا را برایت مانند تعزیه خوانها برایت به تصویر میکشند…
از دردناکترین صحنه ها کالسکه هایی بود که دختربچه ای سوارش بود و برادر کوچکش او را هل می داد، برادر به خود سختی می داد و کالسکه را هل می داد تا خواهرش آرام باشد و اذیت نشود… دلم برای آن خواهری که دیگر برادر نداشت بی قرار می شد، همان خواهری که مسیر کربلا به سمت کوفه و بعد شام را پیمود…

صحنه ی دردناک دیگرم؛ نوجوانی سیاه پوش بود که پارچ آبی در دست داشت و آبش را به گلوی گوسفندی می ریخت که آماده بود تا کارد قصاب او را قربانی کند….
و چه دردناک بود وقتی گلوهای خشکیده در صحنه ی کربلا را متصور می شدم….
خواهرم اربعین و پیاده روی حرف برای گفتن زیاد دارد، اما دل تنگم، تنگ تر از آن است که دم بزند…
قبل از همه ی اینها شامی بود که در نجف خوردیم(شبی که فردا صبحش رسما پیاده روی را شروع کردم)؛ خانه ی یک عراقی بودیم و سفره ی شام مفصلی برایمان تدارک دیده بودند، فکر کن دقیق ثلث یک مرغ کامل جلوی هر نفر بود، ترشی، سبزی، باقله و… نا خودآگاه اشک در چشمم حلقه زد و شاامم زهرمارم بود و به زور فرو می بردم؛ ممنون همه شان بودم؛خدا لجرشان دهد و یارای خدمت خالصانه شان باشد، اما از این همه خدمت رسانی بی چشم و داشت دلم گرفت و یاد کاروان کربلا افتادم که در این خاک حتی یک نفر آب به دستشان نمیداد و از این استقبال و خدمت رسانی خبری نبود؛ آن وقت من باید اینجا بنشینم و از این شام مفصل و لذیذ…
اخرای پیاده روی دیگر بریده بودم، در دلم خیلی نق میزدم حتی سر امامم، گفتم یا امام حسین برای چی منو دعوت کردی، من که لیاقت هیچی ندارم، همون بهتر که از جا مانده ها باشم، فکر کنم حدود عمود 900 بودیم، همه ی تنم داغ بود نماز جماعت ظهر جلوی چشمم برگذار میشد و نمیتوانستم در این موکب(مسجد جمکران) بلند شوم و وضو بگیرم، همین دیشب بود که برای یک نماز جماعت له له میزدم و الان داشت جلوی چشمم تمام مبشد، گریه کردم و همچنان به نق زدنم ادامه دادم… حتی وقتی یه خانم از خادمای موکب از کنارم رد شد، صدایش زدم و با همان حالت خوابیده که دبگر جانی برایم نبود بهش گفتم اینجا خیلی مرتبه اما کاش یه کولر داشت، همه ی بدنم آتیش شده؛ ایشان ازم خیلی عذر خواهی کردند و طلب بخشش، گفتند اینجا دیروز عصر بر پا شده و هنوز تمام نشده.(همین باعث شد گریه ام شدت بگیرد دیشب گلاب به رویتان چون حالت تهوع داشتم … کردم و از گلویم که حتی صدایم به زور ازش بالا می امد خون امد، و چون زخم بود تا الان جز اب خالی هیچی برنداشتم که بخورم برای همین بدنم به شدت التهاب پیدا کرده بود)بالاخره بلند شدم و با اب یخ همانجا روی چفیه ام وضو گرفتم و و چفیه خیس و خنکم را به صورتم مالیدم و بعد نمازم رو خوندم… و به حرکتمان ادامه دادیم، نمی دادنم امامم به دادم رسید یا اینکه پاهایم نجیب بودند و از دردشان دم نمی زدند… اما دیگر از آن خستگی و درد پایم خبری نبود… (نهار موکب مسجد جمکران سیب زمینی ابپز بود و با نمک و چقدر به دادم رسید، همش دلم یک چیز شور میکشید که خدا برایم رساند و چقدر برایم مفید ، دوباره قوایم را به دست اوردم)حالا هم که به هر دلیل آرام شده بودم، درد خجالت و شرمندگی ولم نمی کرد و از خانم حضرت زینب به خاطر نق زدن هایم خجالت می کشیدم؛ و با ذکر یا زینب به راهم ادامه دادم و مصایبشان را که با چه نجابتی به دوش کشیدند، برای خودم روضه خوانی می کردم و اشک میریختم…

پاسخ :
دوست عزیز ، با احساس و فهیم من ، روشنک جان
از خواندن متن سراسر احساس شما لذت بردم و خود را در جای جای مسیر کنارتان حس نمودم ، صد حیف که موکب مسجد جمکران را از دست دادم ، مشتاق دیدار این موکب از نزدیک بودم ، تمامی احساس شما در مورد صرف شام و طی مسیر و درد و دلها و شکایت ها و احساس شرمساری بعد از آن در برابر بانوی صبر و استقامت ، زینب کبری سلام الله علیها ، با تمام وجود درک می کنم ، دوست دارم حس افراد مختلف با روحیات متفاوت و از قشرهای گوناگون رابشنوم ، تا کنون هر چه شنیدم بسیار بسیار بهم شباهت داشته ! خیلی جالب است این حس مشترک .
ممنون از شما بابت حضورتان ، ان شاالله این همراهی مرهمی بوده باشد برای دل امام زمانمان .

1395/09/10 @ 13:52
نظر از: ترنم بهار( دهه هفتادی) [عضو] 

سه پست آخرتون اندازه ی عکس هاتون خیلی بزرگه!!!!!!! انگار نصف عکس ها افتاده!

پاسخ :
ممنونم از راهنمایی تون .

1395/09/10 @ 00:36
نظر از: ترنم بهار( دهه هفتادی) [عضو] 

سلام به شما دوست عزیز
من سعی کردم در طی سفر اربعین عکس های لحظه به لحظه رو بگیرم و در وبلاگم بگذارم تا کسانی هم که نیامدند با دیدن عکس ها همراهی کرده باشند. و همچنین سعی کردم باهر عکی دیدگاه خودم رو به کوتاهترین جملات بنویسم .
اگه تمایل دارید سر بزنید
haftadi.kowsarblog.ir

پاسخ :
با عرض سلام و احترام
بله مطالب زیباتون رو دیدم ، دوست داشتم خلاصه ای از لحظات شیرینی سفرتون رو جمع آوری کنم .
بابت حضورتون سپاسگزارم .

1395/09/10 @ 00:34


فرم در حال بارگذاری ...

مداحی های محرم