کودکان در سالهاي آغازين زندگي مرز واقعيت و تخيل را نمي دانند و تخيلات خود را به صورت واقعي بيان مي کنند. اين رفتار به هيچ وجه دروغ گويي به حساب نمي آيد اما در سالهاي بعد ممکن است به دلايلي عمداً دروغ بگويند و کم کم به اين کار ناپسند عادت کنند.

دروغ گو شدن بچه ها ريشه هايي دارد که با برطرف کردن آنها کودک انگيزه خود را براي دروغ گفتن از دست مي دهد:

1-طبيعي است که وقتي به اندازه کافي به فرزندمان محبت و توجه نکنيم يا با از راه رسيدن فرزند دوم، ديگر او را به حساب نياوريم او هم با يک دروغ شاخدار توجه همه را به سوي خودش جلب کند.
2-چشم در چشم کودک مي دوزيم و با عصبانيت مي پرسيم: کار تو بود؟ باز هم طبيعي است براي اينکه تنبيه و سرزنش نشود به شما دروغ بگويد.
3-او در تمام طول روز آنگونه که شما خواسته ايد عمل نکرده است. بنابراين اگر او را بازجويي کنيد او را وادار به دروغ گويي کرده ايد و اگر اصرار کنيد او پياپي دروغ خواهد گفت.
4-گاهي او با دروغ هايش خبر از نيازهاي بر آورده نشده خودش مي دهد. بايد پيش از اينکه کودک به دروغ گويي روي بياورد نيازهاي اساسي او را شناسايي و برطرف کنيم.
5-وقتي کودک با هر اشتباه با توهين و تنبيه غير منصفانه مواجه شود به دروغ متوسل مي شود تا خودش را تبرئه نمايد. پس بايد به او اطمينان داد با صداقت و راستگويي نه تنها چيزي از
احترام و محبت اطرافيان به او کم نمي شود بلکه آنها او را به خاطر صداقتش او را ستايش خواهند کرد. بنابراين وقتي کودک صادقانه به اشتباهش اعتراف مي کند بجاي سرزنش کردن، در صورت امکان از اشتباه او چشم پوشي کنيد اما اگر لازم است تنبيه شود به او بگوييد که به صداقت و راستگويي او افتخار مي کنيد اما بايد مسئوليت اشتباهش را بپذيرد.

يادمان باشد:
رفتار والدين و مربيان اولين و مهمترين الگوي کودکان است. آنها صداقت را از الگوي خود مي آموزند.1

1. سيد مهدي خدايي ، رسانه آموزشي نمره بهتر